a book of ordinary people

بچه که بودیم و هنوز جنگ بود باباهرسال باید می رفت جبهه برای یک ماه طرح َِهمه دکترها باید سالی یک بار میرفتند طرح. آون سال آخر جنگ که دیگه وضع خیلی خراب شده بود و شیراز هم بمباران می شد.یکی به بابا گفت که بره داوطلب بشه بره داراب چون اونجا دکتر گوش و حلق وبینی ندارند. بابا هم از خدا خواسته طرحش رو انداخت داراب به جای اهواز و اندیمشک. شهر کوچکی بود ِ پشت کوه به معنای واقعی و امن.
ما توی یک خانه بزرگ و قدیمی زندگی می کردیم ِمثل اینکه زمانهای قدیم بیمارستان بوده.اون موقها شهرهای کوچک اینقدر کمبود پزشک داشتند که دولت از هند و بنگلادش دکتر وارد می کرد. توی باغی که ما زندگی می کردیم یک خانه دیگر هم بود. تویش یکی از همین دکترها زندگی می کرد. یادم است بعضی وقتها می رفتیم یواشکی تو عالم بچه گی نگاهش می کردیم از بیرون خانه.تنها می نشست تلویزیون نگاه می کرد. درست یادم نمی آید اما شاید تو عالم بچه گی دلم برایش می سوخت شاید هم اون موقع اصلا درک نمی کردم تنهایی چی هست؟
امروز صبح که از خواب بیدار شدم یکهو یادم به داراب و اون دکتر هندی افتاد. دیدم دست زمونه یک کمکی زندگی ما رو هم مثل اون کرده. توی یک شهر غریب وتنها صبح میرم بیمارستان شب میام.بین یک مشت آدم که هیچ غرابتی با دنیای من ندارند.
دلم عجیب تنگه برای بچه گی . دلم خونه مون رو می خواد با همه آدمهای تویش.شاید بزرگ شدن یعنی از اون خونه پر از آدم عقبی در بیایی و بری تو خونه جلویی و تک تنها بشی.
عجیب دلم تنگه

Labels: Hospital diary

This entry was posted on Wednesday, August 24, 2011 at 10:55 PM. You can skip to the end and leave a response.